E-Księgarnia
Gen. Aleksander Karnicki urodził się 30 bądź 31.01.1867 r. w Łowiczu. Od 1890 roku był absolwentem Szkoły Kawalerii w Twerze. Do 1914 roku pełnił służbę w pułkach zlokalizowanych w Azji, następnie po wybuchu I wojny światowej objął dowództwo 2. Zaamurskiego Pułku Konnego, walczącego na froncie wschodnim. W 1917 roku Karnicki został awansowany do stopnia generała – porucznika, do grudnia 1917 roku stał na czele Kaukaskiej Dywizji Kawalerii.
Od lutego do czerwca 1918 roku służył w Wojsku Polskim jako zastępca dowódcy I Korpusu Polskiego w Rosji. Po zakończeniu I wojny światowej oraz rozwiązaniu I Korpusu Polskiego gen. Karnickiego mianowano Generalnym Inspektorem Kawalerii. Podczas wojny polsko – bolszewickiej wykazał się zmysłem dowódczym, gdyż stał na czele tzw. Grupy gen. Karnickiego na Wołyniu ( maj-czerwiec 1919) oraz VIII Brygady Kawalerii. W lipcu 1919 roku decyzją Józefa Piłsudskiego gen. Karnicki został szefem Polskiej Misji Wojskowej, działającej przy armii gen. Denikina w Rosji. Od marca 1920 roku Karnicki był przydzielony do Centralnej Stacji Zbornej w Warszawie. W 1921 roku przeszedł w stan spoczynku, po czym wyjechał razem ze swoją rodziną do Bydgoszczy. W okresie dwudziestolecia międzywojennego gen. Karnicki będący w stanie spoczynku aktywnie działał w stowarzyszeniach kombatanckich. W swoim bydgoskim domu często gościł wysoko postawionych wojskowych m.in. gen. Józefa Dowbór – Muśnickiego. Po wybuchu II wojny światowej rodzina Karnickich została przesiedlona i musiała przenieść się na tereny Generalnego Gubernatorstwa, dlatego też generał zamieszkał w Kutnie, gdzie zmarł 12 bądź 13.11.1943 roku.
Gen. Aleksander Karnicki został pochowany na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Kcyńskiej w Bydgoszczy.
Decyzją Prezesa IPN grób gen. Aleksandra Karnickiego został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski pod nr 2420