E-Księgarnia
Borys Karnicki urodził się 25 września 1907 r. we Władywostoku. Jego rodzicami byli Aleksander i Zofia z domu Agapow. Aleksander Karnicki był dowódcą 2 Zaamurskiego Pułku Kawalerii armii rosyjskiej, a następnie generałem dywizji Wojska Polskiego. Borys Karnicki w 1927 r. zdał maturę w gimnazjum w Bydgoszczy, a trzy lata później ukończył z wysoką lokatą Szkołę Podchorążych Marynarki Wojennej. Służył jako oficer wachtowy na torpedowcu ORP „Podhalanin”, oficer flagowy dywizjonu szkolnego, oficer wachtowy na okrętach podwodnych ORP „Żbik”, ORP „Ryś” i ORP „Wilk”. Był także słuchaczem Kursu Oficerów Artylerii Morskiej z 4-tygodniową praktyką we Francji oraz słuchaczem Kursu Oficerów Podwodnego Pływania.
W chwili wybuchu II wojny światowej był zastępcą dowódcy ORP „Wilk”. Okrętowi udało się przedostać w połowie września 1939 r. przez Morze Północne z Bałtyku do Szkocji. Tam załoga kontynuowała wojnę z Niemcami ramię w ramię z Brytyjczykami. Od stycznia 1941 r. do końca lipca 1942 r. Borys Karnicki był dowódcą okrętu podwodnego ORP „Sokół”. Pod jego komendą „Sokół” brał udział m.in. w blokowaniu Brestu, działaniach bojowych na Morzu Śródziemnym z bazy na Malcie, ataku na bazę morską w Navarino. Za te zasługi w listopadzie 1941 r. został odznaczony przez gen. W. Sikorskiego krzyżem Virtuti Militari. Po opuszczeniu „Sokoła” przeniósł się z Malty do Wielkiej Brytanii i tam kontynuował służbę w Kierownictwie Marynarki Wojennej.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Anglii. Zmarł w Londynie 15 lutego 1985 r. Urnę z jego prochami przewiozła do Polski żona Jadwiga oraz córki. Było to wypełnienie ostatniego życzenia komandora, który chciał być pochowany na oksywskim cmentarzu w Gdyni. W czasie ceremonii pogrzebowej jego przyjaciel kmdr Bohdan Wroński powiedział „Borys jako dowódca „Sokoła” zabłysnął talentem taktycznym i przywódczym. Był wzorem męstwa, odwagi, niezłomnej woli, poczucia obowiązku, poświęcenia. Dla załogi był nie tylko przykładem, ale i natchnieniem…”. Borys Karnicki był również autorem publikacji „Marynarski worek wspomnień”, wydanej nakładem Dowództwa Marynarki Wojennej.
Borys Karnicki został odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Walecznych, Medalem Morskim, brytyjskim Distinguished Service Order, Atlantic Star, Africa Star, oraz duńskim Order Daneborga.
W chwili wybuchu II wojny światowej był zastępcą dowódcy ORP „Wilk”. Okrętowi udało się przedostać w połowie września 1939 r. przez Morze Północne z Bałtyku do Szkocji. Tam załoga kontynuowała wojnę z Niemcami ramię w ramię z Brytyjczykami. Od stycznia 1941 r. do końca lipca 1942 r. Borys Karnicki był dowódcą okrętu podwodnego ORP „Sokół”. Pod jego komendą „Sokół” brał udział m.in. w blokowaniu Brestu, działaniach bojowych na Morzu Śródziemnym z bazy na Malcie, ataku na bazę morską w Navarino. Za te zasługi w listopadzie 1941 r. został odznaczony przez gen. W. Sikorskiego krzyżem Virtuti Militari. Po opuszczeniu „Sokoła” przeniósł się z Malty do Wielkiej Brytanii i tam kontynuował służbę w Kierownictwie Marynarki Wojennej.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Anglii. Zmarł w Londynie 15 lutego 1985 r. Urnę z jego prochami przewiozła do Polski żona Jadwiga oraz córki. Było to wypełnienie ostatniego życzenia komandora, który chciał być pochowany na oksywskim cmentarzu w Gdyni. W czasie ceremonii pogrzebowej jego przyjaciel kmdr Bohdan Wroński powiedział „Borys jako dowódca „Sokoła” zabłysnął talentem taktycznym i przywódczym. Był wzorem męstwa, odwagi, niezłomnej woli, poczucia obowiązku, poświęcenia. Dla załogi był nie tylko przykładem, ale i natchnieniem…”. Borys Karnicki był również autorem publikacji „Marynarski worek wspomnień”, wydanej nakładem Dowództwa Marynarki Wojennej.
Borys Karnicki został odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Walecznych, Medalem Morskim, brytyjskim Distinguished Service Order, Atlantic Star, Africa Star, oraz duńskim Order Daneborga.
Decyzją Prezesa IPN grób Borysa Karnickiego został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski pod numerem ewidencyjnym 4016.
